Zacznij od nowa, zacznij jeszcze raz

Straciliśmy wiele czasu i jeszcze więcej sił.  Najgorsze jest to, że stojąc i rozmyślając nad naszymi stratami, nad błędami, które doprowadziły nas właśnie na tą drogę- tracimy także obecną chwilę, która  jest cząstką naszego cennego, przemijającego życia. Stoimy przekonani najpierw, że jakieś przejście się znajdzie. Zdarzało się wszak na naszej drodze wiele odcinków, gdzie gęstwina była coraz ciemniejsza, a rozsądek podpowiadał, żeby zawracać, bo tędy nie dotrzemy na wymarzoną polanę spokoju i spełnienia. Upór jednak, różowe okulary, a czasami zwykła głupota kazała nam iść dalej  w nieznane i niepewne zakątki. Bywało, że mijaliśmy oznaczenia z kierunkiem naszej  poszukiwanej polanki. Mogliśmy pójść tą pewną, asfaltową drogą. Co nas skłoniło, żeby zapuszczać się w nieznane, nieprzetarte szlaki? Co skusiło do tak ryzykownego ruchu? Pewnie to samo, co popychało w tym kierunku miliony ludzi przed nami a także każdego, współczesnego dnia. Wielka miłość, nadzieja na szybką zmianę sytuacji, wiara w sukces, pogoń za karierą, chęć ucieczki przed prawdą o samym sobie...              

 

Po gąszczu świata błąka się mnóstwo zagubionych osób, patrzących z przerażeniem na nagły koniec wybranej drogi. Patrząc na jej niespodziewany  kres, warto dopuścić do siebie możliwość porażki i pomyłki. Jesteśmy tylko ludźmi i często mapy z niekoniecznie bajkowego dzieciństywa nie wystarczają, żeby za pierwszym razem pójść właściwą drogą. Trzeba w końcu, w którymś momencie powiedzieć z siłą a zarazem pokorą: zawracam, bo to nie jest na pewno moja droga. Straciłem mnóstwo czasu, sił, ale odbuduję nadzieje i dotrę tam, gdzie zamierzam. Może spotkam wracając podobnych do siebie, także wracających z zagubienia i szukających swoich dróg życia. Nie jestem sam. Tak wielu z nas błądzi, dochodzi do kresu, muru, gąszczu. Tak wielu z nas stoi i nie wierzy, patrząc na zgliszcza swojego życia i dokonanych wyborów. Nie tak przecież miało być. Wszystko mieliśmy zaplanowane, przemyślane. Kalkulowaliśmy, marzyliśmy...a wyszło tak tragicznie. Warto pamiętać, że wszyscy ludzie upadają, zaś tylko mocni powstają. Silny człowiek stając na krańcu źle wybranej drogi, nie będzie tam płakał przez kolejne lata. Nie zmarnuje czasu, który mu pozostał. Szybko zrozumie, gdzie jest, przekalkuluje straty i z pełną świadomością podjęcia koniecznego wysiłku, zawróci, żeby znaleźć odpowiednią drogę. Czasami lepiej jest zrobić jeden krok w tył, żeby za chwilę móc zrobić dwa do przodu. Lepiej tak, niż nie cofając się, nie móc ruszyć z miejsca. Nasze życie to ciągła droga. Poznawanie nowych miejsc, gubienie się w gąszczu, zawracanie. Ważne, żebyśmy dali sobie prawo do popełnienia błędów, wybaczenia samemu sobie i pójścia dalej. Bywają ludzie, których komfortem psychicznym jest porażka. Najpierw boją się wyjść z domu, później pomylą drogi i koniec. Stoją do końca swoich dni, rozmyślając nad swoją tragedią. Gdyby zaś cofnęli się o krok, zobaczyliby, że kilometr od nich jest wspaniała, słoneczna ścieżka, która na nich czeka. Musieliby jednak przebaczyć sobie błąd i ruszyć od nowa na poszukiwania. Nie stójmy nad naszą porażką latami. Nie płaczmy nad tym, czego już nie możemy zmienić. Wykorzystajmy doświadczenia i szukajmy dalej, mądrzejsi niż za pierwszym razem. Szukajmy, dopóki wystarczy nam sił, bo kto szuka- ten prędzej czy później znajdzie.