Umowa na czas wykonywania określonej pracy

Pracodawca, który zatrudniając pracownika nie potrafi określić terminu zakończenia zadania, dla którego wykonania postanowił przyjąć go do pracy, zamiast umowy na czas określony może zawrzeć z nim umowę na czas wykonania określonej pracy.

Z reguły takie umowy zawiera się przy pracach dorywczych, sezonowych, a więc pracach, które nasilają się w pewnych okresach, a także w celu wykonania przez pracownika ściśle określonego zadania, np. wybudowanie obiektu, zorganizowanie szkolenia, sporządzenie bilansu itp. Wówczas umowa taka upodabnia się do umowy o dzieło. Z jedną różnicą. Praca na podstawie omawianej umowy musi być, inaczej niż jest to w przypadku umowy cywilnoprawnej, wykonywana pod kierownictwem pracodawcy.

Różnica między tym rodzajem umowy o pracę a umową na czas określony polega na tym, iż przy umowie zawartej na czas wykonywania określonej pracy nie jest możliwe ścisłe określenie terminu jej zakończenia, a ustanie stosunku pracy uzależnione jest od przyszłego zdarzenia.

Omawiana umowa rozwiązuje się z dniem ukończenia pracy, dla której wykonania była zawarta. Może być również rozwiązana na mocy porozumienia stron lub bez wypowiedzenia: zarówno z winy pracownika (art. 52 k.p.), bez winy pracownika (art. 53 k.p.), jak i z winy pracodawcy (art. 55 k.p.).

Nie może być natomiast rozwiązana w drodze wypowiedzenia, nawet jeśli strony zawarły w umowie takie postanowienie. Chyba że zachodzą sytuacje wymienione w:
– art. 41 [ze znaczkiem 1] par. 2 k.p., zgodnie z którym w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy, umowa o pracę zawarta na czas wykonania określonej pracy może być rozwiązana przez każdą ze stron za dwutygodniowym wypowiedzeniem,
– art. 5 ust. 7 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z którym w razie wypowiadania pracownikom stosunków pracy w ramach grupowego zwolnienia umowy o pracę zawarte na czas wykonania określonej pracy mogą być rozwiązane przez każdą ze stron za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

Czas trwania umowy na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy został ograniczony bądź ustalonym z góry terminem (datą), bądź nadejściem umówionego zdarzenia. Jednak ustawodawca nie objął ich wspólnym mianem "umów terminowych" ani też "umów zawartych na czas określony". Nieodzowną zaś konsekwencją powyższego rozróżnienia jest wniosek, że ilekroć w innych przepisach Kodeksu pracy jest mowa o umowach zawartych na czas określony lub o umowach zawartych na czas wykonania określonej pracy, to pojęcia te należy rozumieć ściśle. Przepis art. 251 KP stanowi, że jeżeli strony zawarły trzy następujące po sobie umowy o pracę na czas określony, między którymi nie było przerw w zatrudnieniu pracownika dłuższych niż jeden miesiąc, trzecią z nich traktuje się jako umowę zawartą na czas nie określony. Tak więc z wymienionego przepisu wynika jednoznacznie, że dopuszczalność przyjęcia wprowadzonej tym przepisem fikcji prawnej i potraktowania trzeciej umowy o pracę jako zawartej na czas nie określony dotyczy tylko umów o pracę zawartych na czas określony.

źródło: www.justitia.pl