Problem z niedoborem hormonów…
Tak, to jest główny problem związany z andropauzą. Przede wszystkim trzeba wskazać na fakt, iż ten niedobór jest de facto obiektywną dolegliwością. Wraz za niedoborem idą dysfunkcje seksualne, spadek siły, depresja, pogorszenie apetytu oraz tycie. Do innych zmian somatycznych związanych ze spadkiem stężenia testosteronu należy również zaliczyć osłabienie kości (osteopenia), wzrost ryzyka sercowo-naczyniowego oraz pogorszenie się parametrów lipidowych, wraz ze zwiększeniem poziomu stłuszczenia narządów wewnętrznych. Widzimy więc dokładnie, że sama w sobie andropauza jest faktycznym czynnikiem ryzyka wielu chorób, a nie jedynie dolegliwością wymyślaną przez osoby znajdujące się w średnim wieku.
Z organizmem w tym okresie dzieje się wiele rzeczy, tak jak już zostało to wcześniej podkreślone. Na pewno trzeba wskazać na fakt, iż znacząco spada stężenie wielu hormonów – m.in.:
• testosteronu,
• DHEA,
• androstedionu,
• estronu,
• estradiolu.
Najistotniejsze są spadki we frakcji testosteronowej, jednakowoż niedobory estrogenów mogą być również szkodliwe – głównie ze względu na wzrost ryzyka schorzeń o etiologii naczyniowej. Poważnym problemem są jednak zmiany psychiczne, które znacząco pogarszają funkcjonowanie i jakość życia mężczyzn przechodzących andropauzę.
Jak się rozpoznaje i leczy andropauzę?
Sama w sobie andropauza jest rozpoznawana w przypadku stwierdzenia zbyt wysokiej aktywności białek wiążących męskie hormony płciowe wraz ze spadkiem bezwzględnej ilości testosteronu. Są to bardzo istotne z punktu widzenia klinicznego narzędzia dla rozpoznawania zaburzeń hormonalnych. Równie istotne okazuje się również zwrócenie uwagi na objawy kliniczne. Nie ma kierunkowego leczenia – terapia opiera się w ograniczonym zakresie przede wszystkim na stosowaniu aktywności fizycznej, zdrowym stylu życia oraz wspomaganiu pacjenta od strony psychiatrycznej. Stosowanie hormonów w andropauzie jest przeciwskazane ze względu na ryzyko powikłań naczyniowych, nowotworowych oraz endokrynologicznych.