Preparaty do trwałej ondulacji

zmiany w kształcie włosa poprzez wprowadzenie zmian w jego budowie. Pierwszą czynnością, która wpływa na rozerwanie części wiązań, przede wszystkim solnych, jest zwilżenie włosów. Nawinięcie ich na wałki powoduje naciągnięcie włosa po stronie zewnętrznej skrętu i tendencję powrotu do pierwotnego ułożenia. Aby tej tendencji prze­ciwdziałać, stosuje się substancje chemiczne, które mają na celu przerwanie dalszych łańcuchów bocznych, przez co znika napięcie włosa. Następna czyn­ność ma za zadanie przywrócenie wiązań bocznych między łańcuchami poli-peptydowymi w nowym kształcie włosa. Dodanie do wody substancji zasadowych wzmaga ich działanie rozbijające wiązania boczne; przy silnych odczynach alkalicznych mogą ulec rozbiciu również wiązania dwusiarczkowe, które są najtrwalsze. Rozbicie wiązań dwusiarczkowych można również uzyskać roztworem o słabym odczynie alkalicznym, o ile zastosuje się podgrzewanie do wysokiej temperatury. Także nieorganiczne siarczany działają na wiązania -S-S-, nie działając na wiązania CO-NH. W praktyce znajduje to zastosowanie w trwa­łej ondulacji na gorąco. Przerwanie wiązań -S-S- może także nastąpić przez redukcję. Uzyskuje się to przez zastosowanie merkaptanów, zwłaszcza kwasu tioglikolowego. Kwas tioglikolowy ma szereg wad, do których należy m.in. jego toksyczność; dlate­go w wielu krajach ustalona jest górna granica dopuszczalnego stężenia kwa­su. Powoduje on silne pęcznienie i przy niewłaściwej technice trwałej ondu­lacji rozszczepienie włókien keratyny; przy zbyt dużym pH preparat może mieć działanie depilujące. Procesy chemiczne ponownego powstawania wiązań bocznych w ondulacji na gorąco nie są dokładnie poznane, wiadomo, że łańcuchy te tworzą się pod wpływem działania pary na włosy, a utrwalenie następuje przez oziębienie do temperatury ciała. W ondulacji na zimno ponowne powstanie wiązań następuje przez proces utleniania w połączeniu z zakwaszeniem. Zakwaszenie wpływa na cofnięcie się pęcznienia włosa. Włos po przywróceniu wiązań nie jest identyczny z wło­sem przed zabiegiem, gdyż zawsze następuje pewna zmiana w budowie. Ondulacja letnia jest modyfikacją albo ondulacji na gorąco, przy czym sto­suje się niższą temperaturę, a płyn zawiera dodatek tioglikolanów, albo on­dulacji na zimno, w której stosuje się nieznaczne podgrzanie. Reakcje nastę­pują tu szybciej, zabieg więc mniej uszkadza włosy.

Preparaty do ondulacji na gorąco

Głównym czynnikiem działającym jest woda, która przechodzi w parę przy ogrzaniu. Jako dodatków alkalicznych używano poprzednio wodorotlenku sodu i potasu lub węglanu, jak również boraksu; obecnie najczęściej używa się amoniaku. Jeśli we włosie na skutek farbowania lub przyjmowania leków zawarte są metale, zasady mogą wpływać na zmianę barwy. Dla uniknięcia tego niepożą­danego zjawiska dodaje się nieco siarczynu zasadowego.

Preparaty do ondulacji na zimno

Najczęściej oparte są na kwasie tioglikolowym w stężeniu 4—8%. Prócz tego zawierają zwykle związek zasadowy, za­zwyczaj amoniak łub monoetanolaminę. Choć wszystkie preparaty opierają się na tej samej zasadzie, w praktyce istnieją odmiany składu preparatów, dosto­sowywane do rodzaju włosów. W ondulacji na zimno ważna rola przypada środkom neutralizującym, zwa­nym utrwalaczami. Do nich należą środki utleniające, a wśród nich w pierw­szym rzędzie woda utleniona, roztworem której spłukuje się włosy. Zastoso­wanie słabych kosmetyków neutralizuje nadmiar zasad pozostawionych na wło­sach, a również zapobiega rozjaśnieniu włosów, które mogłoby mieć miejsce, gdy zadziała się zbyt silnie wodą utlenioną.

Szkodliwe działanie preparatów do trwałej ondulacji

Może polegać na: usz­kodzeniu włosów, które jest zwykle związane ze zbyt wysokim pH lub ze złą techniką wykonania; na działaniu drażniącym na skórę owłosioną głowy — na skutek zbyt silnie zasadowych roztworów łub działania odtłuszczającego, na uszkodzeniu skóry rąk, które może wystąpić u fryzjerów pracujących bez ochraniania rąk rękawiczkami gumowymi. Odczyny alergiczne są stosunkowo rzadkie. zgredtodziad.eu