Podstawowymi wytycznymi, jakie należy wziąć pod uwagę, są wymiary pomieszczenia. Określają je przede wszystkim możliwości manewrowe oraz gabaryty wózka inwalidzkiego. Przyjmuje się, że powierzchnia manewrowa dla wózka powinna zawierać się w kole o średnicy minimum 150 cm, dzięki czemu osoby na wózku powinny mieć możliwość obrotu w miejscu o 360°. Bardzo często toaleta i łazienka są osobnymi pomieszczeniami. W takiej sytuacji warto, dla uzyskania większej powierzchni, połączyć je ze sobą. Zalecane jest rozmieszczenie sprzętów tak, by umożliwiały swobodne poruszanie się osobie korzystającej z wózka inwalidzkiego, kul lub chodzika. Ważne są także takie kwestie jak: brak progów oraz szerokość wejścia, która nie powinna być mniejsza niż 90 cm, drzwi natomiast powinny otwierać się na zewnątrz.
Strefa sanitarna
Na podstawie wiedzy o potrzebach osób niepełnosprawnych i starszych możliwe jest zaprojektowanie pomieszczenia sanitarnego o szerokiej dostępności i wysokiej funkcjonalności. Właściwy dobór i montaż urządzeń sanitarnych warunkuje możliwość samodzielnego korzystania z łazienki. Takim rozwiązaniem jest m.in. odpowiedni stelaż z systemem spłukującym, dedykowany osobom starszym i niepełnosprawnym, współpracujący z elektrycznym mechanizmem spłukującym. Stelaż przystosowane są do zamocowania poręczy i uchwytów. Idea układu jest bardzo prosta. Umieszczona w stelażu spłuczka podtynkowa może być uruchamiana elektronicznie, za pomocą przycisku elektrycznego, montowanego na poręczy w wersji przewodowej lub bezprzewodowej – radzi Andrzej Majewski, ekspert firmy TECE. Niezwykle ważną kwestią są wysokości, na jakich umieszczone zostaną sanitariaty. Wysokość miski toaletowej powinna być dostosowana do wysokości wózka, czyli 48 cm. Dłuższa, podwyższona miska ustępowa ułatwia transfer z wózka inwalidzkiego oraz wspomaga osoby starsze przy podnoszeniu się. Umywalkę należy instalować niżej niż standardowa wysokość i wyposażyć w baterię z dłuższym ramieniem. Płaska i głęboka umywalka, z wyprofilowaniem dla podparcia przedramion, to gwarancja komfortu dla użytkowników. Łazienka musi być wyposażona w poręcze stałe, uchylne lub nakładane, które służą do podciągania i asekuracji. Ich dobór zależy od kształtu i wielkości pomieszczenia. Normą jest umieszczenie 2 poręczy obok miski toaletowej i 2 obok umywalki. Dodatkowo zalecany jest montaż lustra uchylnego.
Strefa kąpielowa – strefa bezpieczeństwa
Dla zapewnienia osobom niepełnosprawnym i starszym komfortu podczas kąpieli, warto zrezygnować z wanny. Rozwiązaniem, które w większym stopniu spełni wymogi bezpieczeństwa, będzie prysznic. O funkcjonalności punktu natryskowego decyduje w dużej mierze odpowiedni dobór brodzika, który powinien być wbudowany równo z poziomem posadzki i charakteryzować się dużą odpornością na użytkowanie. W sprzedaży dostępne są specjalne, bardzo płytkie brodziki o głębokości 2 cm, wykonane ze stali nierdzewnej lub akrylu, o antypoślizgowej powierzchni. Pamiętajmy, że punkt natryskowy to nie tylko standardowa, zabudowana kabina prysznicowa, ale także takie rozwiązania jak kabiny „walk-in”, zalecane przy projektowaniu łazienek przyjaznych osobom niepełnosprawnym czy starszym. Kabiny te wykonane są z przeszklonych ścian, które montowane są bezpośrednio w posadzce z odpływem liniowym, co w efekcie nie wymaga montażu klasycznego brodzika. Istotną zaletą takiego rozwiązania jest większa powierzchnia użytkowa, zrównany z płaszczyzną podłogi odpływ stanowiska prysznicowego, brak spadków, progów, śliskich nawierzchni. Pamiętajmy, że jeżeli użytkownik porusza się na wózku, kabina musi mieć odpowiednie, nieograniczające swobodę ruchów wymiary. Poręcze i siedziska prysznicowe należą do standardowego wyposażenia punktu prysznicowego – radzi ekspert firmy TECE.
Właściwy dobór urządzeń łazienkowych warunkuje możliwość samodzielnego korzystania z pomieszczenia sanitarnego przez osoby niepełnosprawne. Już na etapie projektowania warto uwzględnić także odpowiedni rodzaj posadzki antypoślizgowej, z punktami orientacyjnymi dla osób niewidomych.
