Niezwykły jazz-rock, prezentowany przez jego projekt REGENORCHESTER, gdzie instrumenty klasyczne występują w towarzystwie elektronicznych, kreuje atmosferę pewnego napięcia, które w radykalny sposób rozbija ciszę zabierając publiczność w wędrówkę po nowych rejonach sztuki dźwiękowej. Ta muzyka to rodzaj „jazzu o jazzie”, która w naturalny sposób włącza osiągnięcia eksperymentalnej improwizacji, stylistyki drone i noise w klasyczną formę jazz-rockowego brzmienia.
Idąc okrężnymi drogami często osiągnąć można interesujące, a nie brane pod uwagę na początku wędrówki, cele. Franz Hautzinger szedł nie tylko długimi i pełnymi zakrętów okrężnymi drogami, zbaczał także w „ślepe zaułki“ oraz ma za sobą lata, zarówno pozbawione aktywności muzycznych, jak i pełne nadziei przy ponownych startach. Wszystkie te zwycięstwa i porażki, ta „opowieść o totalnym upadku prowadzącym poprzez ekstremalne sytuacje do indywidualizmu“, przytaczając własne określenie artysty, wpłynęły na ukształtowanie muzycznej osobowości o wyjątkowo wyrazistym profilu, a jaką postrzegany jest w teraźniejszości Franz Hautzinger.
Dla urodzonego 11 marca 1963 roku w burgenlandzkiej miejscowości Seewinkel, pewien przeżyty przez niego koncert Hannibala Marvina Petersona w Jazzgalerie Nickelsdorf, miał zasadniczy wpływ na „przebudzenie” przyszłego trębacza. W latach 1981-83 studiował na wydziale jazzowym dzisiejszego Uniwersytetu Sztuki (Kunstuniversität) w Grazu do momentu, w którym paraliż ust uniemożliwił mu dalszy rozwój i spowodował sześcioletnią przerwę w graniu. W 1986 roku przeprowadził się do Wiednia, aby w 1989 podjąć poszukiwania gry na trąbce w zupełnie nie akademickim stylu i tylko jemu właściwy sposób. Przyłączył się do kręgów skupionych wokół Christopha Cecha i Christiana Mühlbachera, grał w bigbandzie Nouvelle Cuisine oraz z oktetem Striped Roses. W 1993 roku nagrał wraz saksofonistą Helge Hintereggerem swoje pierwsze autorskie, złożone z samplerów i kolaży CD – Zong of se Boboolink. 10-miesięczny pobyt w Londynie w 1995 roku zaowocował ważnymi bodźcami i kontaktami m.in. z Kennym Wheelerem, Henrym Lowtherem, Johnem Russellem i Stevem Noblem. Hautzinger przetworzył wszelkie londyńskie impulsy w bardzo różnorodny sposób m.in.. poprzez ciągle zmieniające się składy Regenorchester, w kwartecie z Helge Hintereggerem, Orenem Marshallem i Stevem Noblem oraz w trio Speakers’ Corner z gitarzystą Martinem Siewertem i perkusjonistą Wolfgangiem Reisingerem. Świadome decyzje, jak wykluczenie elektronicznych źródeł dźwiękowych oraz rozwój muzyki digitalnej, na specjalnie w tym celu zdobytej w 1997 roku ćwierćtonowej trąbce, były decydującymi etapami prowadzącymi do nagrania pierwszego rewelacyjnego solowego CD – Gomberg w roku 2000. Trębacz przedstawił tu bowiem do tej pory niesłyszany, opracowany na swoim instrumencie, nowy kosmos dźwięków.
Gomberg doprowadził Hautzingera do czołówki frontu międzynarodowej improwizacyjnej awangardy, a wymiernymi efektami była współpraca nagraniowa z Derekiem Baileyem, weteranami AMM - Keithem Rowem i Johnem Tilburym oraz Axelem Dörnerem, Christianem Fenneszem czy Otomo Yoshihide i Sachiko M. Kolejnymi ważnymi etapami rozwoju były zanurzenie się w świat spowolnionej mikroskopii dźwiękowej, od 2003 roku ponowne odkrycie muzycznej zmysłowości czy konfrontacja własnego dźwięku trąbki z elementami groove i melodyki (Regenorchester XI i XII).
Hautzinger dzisiaj to od 1989 roku wykładowca wiedeńskiej Akademii Muzycznej, od 1999 roku członek berlińskiego zespołu Zeitkratzer, kompozytor m.in. na zlecenia Klangforum Wien, a na pewno podróżnik, którego niepowtarzalna sygnatura muzyczna znana jest zarówno w Wiedniu, Berlinie, Londynie, Bejrucie, Tokio, jak w Nowym Jorku czy Chicago. Franz Hautzinger wykazał, iż odkrycie instrumentu w nowy sposób, możliwe jest nawet w czasie, w którym postmodernizm już od dawna należy do przeszłości.
Kolejna konstelacja muzyków uzupełnia nowe wcielenie Regenorchester – tym razem Hautzingerowi na scenie towarzyszą Martin Siewert, Luc Ex i Tony Buck.
fot.NicoleFortin.jpg)
Martin Siewert to pochodzący z Austrii niezwykle uzdolniony gitarzysta, któremu nieobce jest też używanie instrumentów elektronicznych. W swojej twórczości swobodnie wędruje od improwizacji do kompozycji – zarówno w akustycznym jak i elektronicznym kontekście. Tworzy muzykę do filmów, przedstawień teatralnych, spektakli tanecznych i instalacji galeryjnych. Współpracował z takim sławami jak Otomo Yoshihide, Oren Ambarchi, Toshimaru Nakamura, Ken Vandermark czy Kevin Drumm.
Holenderski basista Luc Ex to jeden z motorów napędowych słynnej grupy The Ex, która załynęła na całym świecie dzięki swojemu nowemu podejściu do wszelkich gatunków. Zespół ma na koncie muzyczne kolaboracje z takimi artystami jak Han Bennink, Tom Cora, Sonic Youth, Fugazi czy de Kif. Po odejściu z macierzystego zespołu współtworzył takie zespoły, jak 4Walls, Roof, Fables, Kamagurka & Ridders vand en Apocalyps, Sol6, Sol12, Rubatong i SPEEQ.
Tony Buck jest australijskim perkusistą eksperymentalnym, uznanym za jeden z tamtejszych najbardziej wartościowych towarów eksportowych na gruncie muzycznym. Rozpoczynając swoją karierę jako muzyka jazzowego, grywał z Vincentem Herringiem, Cliffordem Jordanem, Mickeyem Tuckerem, Branfordem Marsalisem i Ernie Wattsem. Jego podstawowym projektem jest słynne The Necks, gdzie gra razem z Chrisem Abrahamsem i Lloydem Swantonem. Z Otomo Yoshihide i Kato Hideki współtworzył zespół Peril. W swojej imponującej karierze nagrywał i koncertował z takimi muzykami i zespołami jak Jon Rose, Nicolas Collins, Tenko, John Zorn, Tom Cora, Phil Minton, Haino, Switchbox, The Machine for Making Sense, Ne Zhdall, The EX, Peter Brotzmann, Hans Reichel, The Little Red Spiders, Subrito Roy Chowdury, Clifford Jordan, Kletka Red, Han Bennink, Shelley Hirsch, Wayne Horvitz, Palinckx i Ground Zero.