Szybkie prototypowanie w 3D
– Możliwość wykonywania modeli prototypów na drukarkach 3D znacznie skróciła czas opracowywania nowych produktów w najróżniejszych dziedzinach przemysłu – przekonuje ekspert z 3D Phoenix Store w Warszawie. Technologię druku 3D wykorzystuje się m.in. do tworzenia modeli części maszyn i urządzeń, ale także zabawek, figurek do gier, a nawet biżuterii.
Ponieważ możliwości druku 3D od samego początku przyciągają uwagę osób choćby w najmniejszym stopniu interesujących się nowymi technologiami, zasada na jakiej działają takie drukarki, jest dość dobrze znana. W Internecie możemy znaleźć wiele filmów przedstawiających drukarkę trójwymiarową w czasie pracy. Jednak nie każdy zdaje sobie sprawę ze skali przygotowań, jakie poprzedzają jej uruchomienie.
Projektowanie 3D – model wirtualny
Model wirtualny do druku trójwymiarowego można przygotować w praktycznie dowolnym programie do tworzenia brył 3D. Warto pamiętać, że aby drukarka mogła obsłużyć dany plik z projektem modelu, musi on być zapisany w formacie STL, ewentualnie OBJ. Właśnie dlatego najlepiej korzystać z programów, które pozwalają na bezpośredni zapis pliku w którymś z tych formatów.
Gotowy model zapisany w STL należy poddać dalszym przygotowaniom. Konieczne będzie wykorzystanie jednego z programów, nazywanych potocznie slicerami. Takie programy służą dalszemu formatowaniu modelu, do formatu rozumianego przez daną drukarkę. Mówiąc dokładniej, slicer konwertuje model na warstwy, które głowica drukarki 3D będzie po kolei nakładać na stół roboczy.
W tym momencie warto zauważyć, że slicer nie jest automatyczną aplikacją. Jego obsługa jest bardzo czasochłonna, ponieważ wymaga indywidualnego dobrania parametrów, takich jak wielkość pola roboczego i rodzaj filamentu, ilość oraz grubość warstw w pionie i poziomie, do potrzeb indywidualnego projektu.
Dodatkowe komplikacje pojawiają się w sytuacji, gdy drukowany model posiada elementy zawieszone w powietrzu, a więc takie, które nie opierają się na stole roboczym. W takiej sytuacji konieczne jest dodawanie do pliku tzw. supportu, czyli wsporników, na których będą opierały się części wiszące, a które będą usunięte po zakończeniu całego procesu drukowania.
Kolejnym ważnym etapem przygotowania modelu do druku 3D jest stworzenie struktury wnętrza obiektu. Podobnie jak w przypadku wsporników, elementy te nie muszą być uwzględniane w pliku przesyłanym przez klienta. Dodanie ich odbywa się w slicerze, a zatem podczas ostatecznej obróbki pliku w pracowni druku 3D.
Efektem pracy ze slicerem jest G-code, czyli zestaw instrukcji, które przekazywane są bezpośrednio do drukarki 3D. W G-code zawarte są proste polecenia, dotyczące wymaganej na danym etapie temperatury stołu oraz ustawienia i tempa ruchu głowicy.
Ostatnim etapem przygotowań do druku przestrzennego jest przekazanie drukarce tak przygotowanych instrukcji. Odbywa się to za pośrednictwem zwykłego kabla USB lub, w bardziej zaawansowanych urządzeniach, z wykorzystaniem karty pamięci umieszczanej we wbudowanym w drukarkę czytniku.